17 stycznia - wspólna decyzja KC KPZR i Rade Ministrów ZSRR o ulgach dla "Afgańczyków" (mieszkania, przejazdy, renty).

Styczeń –duże działania bojowe w prowincji Logar.

3 marca - gazeta "Taims" napisała, że J. Andropow przygotowywał podłoże dla możliwych dyplomatycznych kroków w Afganistanie, po raz pierwszy oficjalnie ukazało się w prasie że "... nasze dzieci w Afganistanie giną od kul powstańców i że doświadczone siły oporu są w stanie skutecznie powstrzymywać w górach nasze czołgi i piechotę ".

28 marca - Spotkanie D. Cordovesa z J. Andropowem.

Kwiecień – operacja zlikwidowania oddziałów opozycji w wąwozie Nidżrab (prowincja Kapisa).
Radzieckie wojska straciły 14 zabitymi i 63 rannych.

19 maja - radziecki ambasador w Pakistanie, Smirnow oficjalnie potwierdził dążenie ZSRR i Afganistanu do "wyznaczenia terminu wycofania kontyngentu wojsk radzieckich z DRA".

12 czerwca - rozkaz dowódcy TurkOW - o uporządkowania systemu wprowadzaniu uzupełnień w OKWR.

Na 1 lipca - z 286 powiatów Afganistanu pod pełną kontrolą rządu jest tylko 50, pod częściową (tylko stolice)- 156.

Z doniesień marszałka S.Sokołowa: "... realna sytuacja w DRA jest taka, że nawet w stolicach prowincji i powiatów rządowa kontrola jest tylko formalna i tylko w dzień. W nocy rządzą buntownicy...”

Jesień - po raz pierwszy oddziały opozycji nie poszły na zimowy wypoczynek do Pakistanu i Iranu. Zaczęło się tworzenie zimowych baz bezpośrednio w Afganistanie.

4 listopada - dowódcą 40 Armii zostaje generał Ł.Generałow.

Na koniec 1983 r. było 212 wyspecjalizowanych centrów i punktów przygotowania buntowników (178 - na terytorium Pakistanu i 34 - w Iranie), pozwalających przygotowanie ponad 75 tys. ludzi rocznie.